Dialogo kun Dio

Foje...
Vi min demandis pri la vivo,
kaj mi silentis...
Tiam mi vivis kiel juna viro
kaj ne komprenis...
Foje...
mi emis kuŝi sub varma suno
ĉar ĉio belis...
Kion mi celas, kara Dio
tra la vojo de la vivo?
Foje mi estis...
foje mi pensis...
foje mi perdis...
tre grandan pruvon...
sed mi ne vetis...
Foje fariĝas peza
la longa vivo
kaj mia menso freneza
pro malplezuro
ne partoprenas
de la beleco
de nia bela naturo.
Foje mi kredas
foje mi dubas
foje mi preĝas
kaj mi kalkulas
pri la vortetoj
kun la soleco
de miaj versoj.
Foje
karesoj
sur mia dorso
promenas
kaj en silento
mi tre dankegas
Vian sindonan sintenon.
Kaj la respondo
al miaj duboj
laŭvice alvenas,
ĉar mia korpo
preskaŭ senforta
kvazaŭ nubeto
laŭ la ĝardeno
super rozaro
malrapide ŝvebas.
Foje mi pensis,
foje mi pensas
foje ho Dio!
de mia ĉambro
ĝis la ĝardeno
mi ade flugas
kun mia mio.

        Arquillos oktobro 2018